Czy organ wydający zaświadczenie o pomocy de minimis może badać zasadność poniesionego wydatku. W Dzienniku Gazecie Prawnej pisze Karolina Sikora doradca prawny Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych

Czy organ wydający zaświadczenie o pomocy de minimis może badać zasadność poniesionego wydatku. W Dzienniku Gazecie Prawnej pisze Karolina Sikora doradca prawny Polskiej Organizacji Pracodawców Osób Niepełnosprawnych

Jesteśmy zakładem pracy chronionej. Komisja rehabilitacyjna opracowała dla niepełnosprawnego pracownika indywidualny program rehabilitacji (IPR). Program obejmował m.in. zakup kosiarki spalinowej.

Ponieważ wydatek ten miał charakter przysporzenia dla pracodawcy, wystąpiliśmy do właściwego urzędu z wnioskiem o zaświadczenie o pomocy de minimis. Organ odmówił jednak wydania zaświadczenia, a w uzasadnieniu swojej decyzji wskazał, że jego zdaniem dokonany wydatek nie zmniejsza ograniczeń zawodowych pracownika. Czy mógł dokonać takiej oceny

Przysługiwało mu takie uprawnienie.

Zgodnie z par. 2 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (dalej rozporządzenie), środki zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (ZFRON) można przeznaczyć na indywidualne programy rehabilitacji (IPR), mające na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych. IPR opracowywane są przez komisję rehabilitacyjną, której powołanie leży w kompetencji pracodawcy. To komisja dokonuje diagnozy sytuacji zawodowej niepełnosprawnego pracownika, wyznacza cel programu, metody jego realizacji oraz ocenia efekty IPR, a w razie potrzeby poddaje program modyfikacjom. Z przepisów tych można zatem wysnuć wniosek, że każdorazowa ocena czy wydatek poniesiony ze środków ZFRON, która zmniejsza ograniczenia zawodowe pracownika, leży w zakresie działań komisji.

Jednocześnie jednak dla grupy wydatków ze środków ZFRON mających charakter przysporzenia dla pracodawcy ustawodawca w par. 9 ust 1 rozporządzenia określa warunek konieczny, aby uznać tego rodzaju pomoc jako pomoc de minimis. Warunkiem tym jest uzyskanie zaświadczenia wydanego przedsiębiorcy przez organ podatkowy, podmiot uprawniony do pobierania opłat na podstawie odrębnych przepisów lub inny podmiot udzielający pomocy. Jak stwierdził Najwyższy Sąd Administracyjny w wyroku z 16 lutego 2012 r. (IICSK 264/11), powierzenie przez ustawodawcę danemu organowi kompetenq”i do wydania zaświadczenia jest argumentem przemawiającym za przyjęciem, iż właśnie ten organ bada przesłanki uznania pomocy jako pomocy de minimis. Jak dalej argumentuje NSA, brak jest podstaw prawnych do przyjęcia, że ocena czy zastosowana metoda zmniejsza ograniczenia zawodowe osoby niepełnosprawnej należy do kompetencji komisji rehabilitacyjnej i jest wiążąca dla organu.

Tym samym należy przyjąć, że w opisanej sytuacji organ wydający zaświadczenie o pomocy de minimis był uprawniony do oceny zasadności wydatku dokonanego w ramach IPR oraz badania, czy wydatek ten ma na celu zmniejszenie ograniczeń zawodowych niepełnosprawnego pracownika.

Podstawa prawna

Par. 2 ust. 1 pkt 12, par. 6 ust 2 ,3, 7 i 8 oraz par. 9 ust. 1 rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz.U. nr 245. poz. 1810 z późn. zm.).

Autor: Karolina Sikora

Źródło: Dziennik Gazeta Prawna